Roséwijn

1. De productie van roséwijn

Het verkrijgen van een evenwichtige rosé is het resultaat van een delicaat proces, waarbij het beheersen van de productiefasen essentieel is om een fruitige en aromatische wijn te verkrijgen, maar zonder tannine. Het is dit evenwicht dat vandaag de dag het succes van roséwijnen bepaalt, wijnen waarvan de productie eerder ontstond dan die van witte of rode wijnen. De selectie van de percelen is een van de factoren die bijdragen aan het succes van de roséwijn.

Wanneer de druiven in de kelder aankomen, worden ze ontsteeld (of ontklonterd), dat wil zeggen dat ze van hun steeltjes worden verwijderd. Vervolgens worden ze geplet, dat wil zeggen lichtjes geplet om het sap vrij te laten komen.

Er zijn dan twee opties mogelijk: maceratie (of bloeding) en directe persing, waarbij deze laatste techniek steeds vaker wordt gebruikt voor moderne roséwijnen.

Voor de maceratie wordt de most die wordt verkregen door het persen en ontstelen, dat wil zeggen een mengsel van vaste en vloeibare elementen, in tanks gedaan. De gisting duurt slechts enkele uren bij lage temperatuur. Door deze maceratieperiode goed te beheersen, kan een karaktervolle wijn worden verkregen, zonder de tannines die kenmerkend zijn voor rode wijn, die afkomstig zijn van dezelfde druivensoorten. De pigmenten in de schil van de druif geven het sap zijn roze kleur. Het sap wordt vervolgens gewonnen door persen of door het gebruik van zogenaamde technische tanks, waarmee een groot deel van het vloeibare deel van de most kan worden geëxtraheerd. Roséwijnen die door maceratie worden verkregen, hebben een diepe kleur.

Direct persen sluit momenteel beter aan bij de smaak van consumenten die wijnen met een lichtere kleur en een levendige smaak willen. Hierbij worden de druiventrossen die in de kelder aankomen, na het ontstelen direct naar de pers gebracht.

Het sap dat wordt verkregen door directe persing of korte maceratie wordt in een klaringstank gedaan om te worden geklaard. De deeltjes in het sap zakken naar de bodem van de tank en deze "slib" wordt vervolgens van het sap gescheiden. Daarna gaat het sap naar de fase van alcoholische gisting. Daarna volgt een relatief korte rijpingsperiode waarin de geklaarde en gestabiliseerde wijn een aantal bewerkingen ondergaat om zijn kwaliteiten te bevestigen.

2. Rode wijn en witte wijn vormen samen geen roséwijn.

Het gangbare idee dat roséwijn wordt gemaakt door rode en witte wijn te mengen, wordt tegenwoordig gelukkig door de overgrote meerderheid van de consumenten verworpen. Onder druk van bepaalde industriëlen had de Europese Unie echter een ontwerpverordening aangenomen die het toestaat om dergelijke mengsels roséwijn te noemen, zoals dat in Zuid-Afrika en Australië gebeurt. De meeste betrokken Europese wijnbouwers hebben zich fel verzet tegen een dergelijke oplossing om de kwaliteit en de reputatie te behouden van een wijn waarvan zij al meer dan tien jaar lang de kwaliteit trachten te verbeteren. Het is duidelijk dat de aldus verkregen "roséwijnen" slechts producten van slechte kwaliteit zijn, waarmee een slechte productie kan worden afgezet dankzij deze feestelijkere presentatie van de wijn. Een dergelijke regelgeving is vandaag de dag niet meer actueel.

Het is echter interessant om op te merken dat de belangrijkste uitzondering op dit mengverbod betrekking heeft op champagne. Het is namelijk mogelijk om chardonnay te mengen met pinot noir of pinot meunier om rosé champagne te verkrijgen. Het aldus verkregen mengsel ondergaat echter een nieuwe gistingsfase die specifiek is voor champagne, zodat rosé champagne niet louter een mengsel van eindproducten is, maar een wijn met een specifieke bereiding.

3. Druivensoorten, regio's en beroemde roséwijnen

De druivensoorten voor roséwijnen zijn dezelfde als die voor rode wijn. Men heeft vastgesteld dat de roze kleur van de wijn niet afkomstig is van een bepaalde druivensoort, maar van de behandeling ervan in de wijnkelders. In de grote roséregio, de Provence, worden echter vooral Tibouren, Carigan, Grenache noir, Cinsault, Syrah en Mourvèdre gebruikt.

Driekwart van de Franse roséproductie is geconcentreerd in de Provence, met name in Appellaties zoals Bandol en Les Coteaux d'Aix-en-Provence. Bepaalde domeinen laten deze regio bijzonder goed tot zijn recht komen, zoals Château d'Esclans, Château Pibarnon, Domaine d'Ott en Château Bellet.

Corsica biedt ook roséwijnen van hoge kwaliteit. Andere grote Franse wijnregio's, die minder bekend staan om deze kleur, bieden roséwijnenAppellatie opmerkelijke kwaliteit. Dit is het geval voor de regio Bordeaux, de Loirevallei met Anjou, of de Rhônevallei met Tavel.

4. Roséwijn en bijpassende gerechten

Roséwijn is vaak een feestelijke wijn die gekoeld als aperitief of bij koude of warme voorgerechten gedronken kan worden. Hij past ook goed bij een hoofdgerecht of bij gegrilde gerechten. Sommige complexere roséwijnen passen echter ook goed bij vis, zoals rode mul, of bij meer verfijnde gerechten.